‘Een ziekenhuis met een hart’
Zondagmorgen 09.00 uur, een ‘normale’ zondagochtend op de afdeling S.E.H. (Spoed Eisende Hulp) in het Sha’are Tsedek Ziekenhuis in Jeruzalem. Een normale zondagochtend 09.00 uur betekent dat men al de atmosfeer in de lucht voelt hangen van wat er komen gaat op de meeste zondagochtenden. Het twee tot driedubbele aantal van wat er op de andere dagen binnenkomt. De reden daarvoor is dat het gisteren Sjabbat was. Op deze ‘Rustdag’ wordt onder andere het gebruik van auto’s vermeden. Tenzij het iets is waarmee het leven is gemoeid. Alleen dan vervallen alle geen verboden van de Sjabbat. Dus wachten de meeste mensen tot ‘nacht’, wanneer de Sjabbat is afgelopen. Of zij komen zondagmorgen. Vandaar de ‘zondagdrukte’.
Ik krijg de eerste drie ECG’s (Electro Cardiogram) van mijn ‘shift’, en laat ze aftekenen door één van de drie senior artsen. Dat zijn vandaag dr. Avi Eisenstadt, dr. Ahmed Taawfiq en dr Joël Levi. Ondertussen is er alweer een aantal patiënten binnengereden door medics van het M.D.A. (Magen David Adom - het Israëlische Rode Kruis). Aangezien Jeruzalem een Metropool in het klein is met zo’n 900.000 inwoners, zijn de patiënten van zeer gevarieerd pluimage. Joods, Moslim, een Nederlandse toerist uit de ‘Bijbel Belt’ (beetje sneu, want Israël was een droom waar ze jaren op had gewacht) en een oude vrouw die alleen maar Russisch spreekt. Ik dus niet, maar dat geeft niet want er is verplegend personeel dat dit wel spreekt. Moslimvrouwen uit de kleinere plaatsen spreken vaak geen Hebreeuws, mannen meestal wel, vooral de jongeren. Dan zeggen de dames: “do you speak English?”. Ik word er een beetje narrig van, want ik denk dat ze vaak net doen alsof ze geen Ivriet spreken. Maar ja, het is een ziekenhuis, niet? En ze komen hier ook niet voor hun lol. Dus ik antwoord in het Engels: “ja zeker en ook Duits, Frans, Nederlands en Jiddisj”. Dat vinden ze meestal grappig. Ik zit even, naast de secretaresse achter de balie. Zij is dè spil waar de hele afdeling om draait. Alle inkomende patiënten, telefoneren naar en oproepen van diverse specialisten, help- en schoonmaak personeel. Ze krijgt ook alle zeurpieten aan de balie. Gelukkig niet al teveel. “Zijn de uitslagen van dit of dat er al? Waar is dokter zus, waar is hoofdzuster zo?” Ik neem als het even kan wat van de druk weg, beantwoord zoveel mogelijk vragen. Af en toe, en gelukkig niet te veel, de zeurpieten. Die heb je in alle soorten. Van ultra-orthodoxe Joden tot Moslim en alles wat er tussenin zit. En de vaste klanten, sociale gevallen die je geregeld terugziet. Het is een ‘smeltkroes’ met daarin af en toe toeristen uit vele landen. Want we zitten in Jeruzalem, het centrum van de wereld. En Sha’are Tsedek daar midden in. Inmiddels is het alweer 12.30 uur, lunchtijd. Ik help met het uitgeven en een lijstje maken van wie mag eten en wie niet.
Er wordt een kind op de trauma binnengebracht. Door een auto aangereden. Een jongetje van twee jaar. Twee paramedics zijn met hem bezig terwijl het traumateam al klaar staat. Ik ga naar binnen, deels om te kijken hoe ze werken (ik ben zelf zeventien jaar medic geweest), maar ook om een paar Psalmen te zeggen ten behoeve van het kind. Er staan wel vijftien man waaronder twee topchirurgen. Het ziet er niet goed uit en na bijna een half uur worden de pogingen opgegeven en kijkt iedereen stil en bedrukt naar het mooie kind dat twee jaar zijn ouders vreugde heeft gegeven. Bij navraag blijkt het om een moslim familie te gaan. Ik heb Psalmen gezegd voor een Moslim. Maar dat maakt geen verschil. Een mens is een mens, een kind is een kind.
Ik denk terug aan een aantal maanden geleden. Er was die dag weer een aanslag gepleegd, waarbij een terrorist een man heeft neergestoken. De terrorist werd door een politieman neergeschoten en beiden werden het Sha’are Tsedek binnengebracht (wat een ironie). Na te zijn gestabiliseerd, werd de terrorist uit de trauma naar de operatiekamer gebracht. Toen hij met het team voorbij de balie kwam, had ik toch even ‘andere gedachten’. Maar dat schud je snel van je af, want je bent nu eenmaal een ziekenhuis! Het Sha’are Tsedek is een ziekenhuis gebaseerd op Tora en traditie. Dat wil zeggen dat het de Joods wettelijke regels uit de Tora volgt. Een Joods Orthodox ziekenhuis dus. Niet dat al het personeel orthodox is, en dat hoeft ook niet, maar de regels en het beleid gaan in de geest van de Joods orthodoxe traditie. Het is voor mij dè reden om juist hier als vrijwilliger te werken. Dat en het feit dat het Sha’are Tsedek sinds het is geopend in 1902, bekend staat als een ziekenhuis met een combinatie van superieure medische behandeling en warm menselijke zorg. Het staat bij veel patiënten bekend als ‘een ziekenhuis met een hart’.
